این حریفان همه هرجایی و پستند و تو نه

کم ز پتیاره و پتیاره پرستند و تو نه

این گدایان به تمنای جوی سیم تنم

چون چنار از سر خواهش همه دستند و تو نه

چون سپیدار رز آویخته، این بی ثمران

خویشتن را ثمر عاریه بستند و تو نه

از تنم فرش هوس بافته خواهند و به عهد

رشته صد مرحله بستند و گسستند و تو نه

جرعه نوشان قلندروش سرگردانند

یک شب از صد خم و صد خمکده مستند و تو نه

دامن هر که گذشت از برشان، بگرفتند

گل خارند و به هر دشت نشستند و تو نه

ماه افتاده در آبند و سراپا به دروغ

رونق خویش به یک موج شکستند و تو نه

لیک با این همه صد حیف که در بیماری

گرد بالین من اینان همه هستند و تو نه.